گوردون مور، رئیس سابق و یکی از بنیانگذاران اینتل در سن 94 سالگی درگذشت.
او آخرین عضو بازمانده اینتل ترینیتی بود. علاوه بر مور، این گروه متشکل از رابرت نویز و اولین سرباز آنها، اندر گروو بود که هر دوی آنها قبل از مرگ مور بودند.
مور و نویس در پروژه ای با ویلیام شاکلی، مخترع ترانزیستور، همکاری کردند که البته پیش از تأسیس Fairchild Semiconductor بود. در سال 1968 این دو از شاکلی جدا شدند و یک شرکت جداگانه به نام NM Electronics تشکیل دادند که بعداً به اینتل تبدیل شد.
چند سال قبل از آن، در سال 1965، مور در مقاله‌ای بر کوچک‌سازی رایانه‌ها تأکید کرده بود. وی پیش بینی کرد که تعداد ترانزیستورها در یک مدار مجتمع هر سال دو برابر می شود و منجر به ایجاد و تولید تراشه های کوچکتر و قدرتمندتر می شود که به نوبه خود منجر به پیشرفت فناوری خواهد شد.
این پیش بینی بعدها به “قانون مور” معروف شد و در سال های بعد درستی آن ثابت شد. تا سال 1975، مور تخمین زد که ترانزیستورها هر دو سال یکبار دو برابر می شوند، اما این روزها، سازندگان تراشه برتر سؤالاتی را در مورد اعتبار قانون در عصر حاضر مطرح می کنند.
مور در سال 1979 به عنوان رئیس و مدیر عامل شرکت اینتل منصوب شد و در سال 1987 از سمت دوم خود استعفا داد. پس از آن به عنوان حلقه ارتباطی بین مخاطب و شیار ایفای نقش کرد.
او و گرو تصمیم گرفتند که به جای تمرکز بر تجارت حافظه، اینتل باید روی ریزپردازنده ها تمرکز کند. رهبری مور در اینتل تا سال 2006 ادامه داشت و امسال شاهد ترک کامل او از شرکت بودیم.
او و همسرش بنیاد گوردون و بتی مود را با وقف 5 میلیارد دلاری تأسیس کردند. فعالیت اصلی این بنیاد بر روی اقدامات حفاظت از محیط زیست، عمدتا در منطقه خلیج سانفرانسیسکو متمرکز است.